عصرما عصر فریبه عصر اسمای غریبه

عصر پژمردن گلها ، چترای سیاه توبارون

شهر ما سرش شلوغه وعده هاش همه دروغه

اسموناش پر دوده ، قلب عاشقا ش جوونه

کاش تو قحطی شقایق

بشینیم توی یه قایق

بزنیم دلو به دریا

منو تو تنهای تنها

خونه هامون پر نرده

پشت هر پنجره پرده

قفسا پر پرنده

لبای بدون خنده

چشما خونه سواله

مهربون شدن محاله

نه برای عشق میلی

نه کسی بفکرلیلی

کاش تو قحطی شقایق

بزنیم دلو به دریا

منو تو تنهای تنها

اونقده میریم که ساحل

از من و تو بشه غافل

قایقو باهم میرونیم

اونجا تا ابد میمونیم

جایی که نه اسمونش

نه صدای مردمونش

نه غمش نه جنب و جوشش

نه گلای گل فروشش

مثل اینجا آهنی نیست

پس بدون یادت بمونه

کسی هم اینو ندونه

زنده بودیم اگه فردا

وعده ی ما لب دریا